Wszystko, czego udzielam człowiekowi, jest wyrazem niezgłębionej Opatrzności. – no i kogo to cytat?

Ostatnio rozbawiłem się , bo oprócz kolegi z pracy, również Dawid Podsiadło planuje dokonać apostazji.

Kolega z pracy dokonał tego aktu po cichu i rozgłosu. Ale skoro religia i wierzenia są sprawą prywatną, to po co rozgłaszać plany śpiewaka?

Myślę sobie, że nie rozumiemy w co się bawimy. O sobie też tak myślę. Bo uświadomienie sobie niezgłębionej Opatrzności radykalnie zmienia życie. I ufam, że nie prowadzi do apostazji. Chociaż namacalność rzeczywistości pozamaterialnej zaczyna dotykać na każdym kroku.

Pierwsza – to schodzenie z linii strzału dzieci. Jak słyszę z obserwacji, bardzo rzadko zdarza się normalny dialog z dzieckiem odnośnie postępowania. Fascynujące jest obiecywanie, przykupywanie materialne i pozamaterialne, aby tylko uniknąć sprzeciwu, emocji wrogich ze strony dziecka. Za chwilę okaże się, że dziecko w ogóle nie wie, że można krzyczeć, rozpłakać, protestować, gdyż wszystkie możliwe zdarzenia są wymazywane przez dorosłych zanim się pojawią.

Druga – łatwość odejścia od praktykowania religijnego a nawet wystąpienie z Kościoła. Niezwykły proces. Umotywowany, każda osoba ma swoje przyczyny – a to takie zgorszenie, a to inne podejście itd. Wczoraj usłyszałem, że nawet chęć poprawy relacji z córką, która wyraża się przeciw Kościołowi Katolickiemu, może stanowić podstawę do rezygnacji z niedzielnej Mszy św. Ale oczywiście spotkanie z Bogiem pozostaje – w sercu, na łonie natury w górach. Dla mnie naprawdę niesamowite.

No i fantastycznie. Polityka Niemiec ostatnich 50 lat przyniosła efekty. Polski rząd wystąpił o reparacje wojenne za II wojnę światową.

Po pierwsze dorośliśmy do wypowiedzenia potężnemu sąsiadowi o tym, co jest nierozwiązane. To stanowi o budowaniu podmiotowości. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to raczej frustracja a nie szlachetne relacje do tego skłoniły . KPO, zaangażowanie Niemiec a raczej brak w wojnę na Ukrainie, polityka UE wobec Polski itd – smutne czynniki sprawiające przechylenie czary goryczy.

Z drugiej strony nie wierzę, że Polacy sami to wymyślili w tym momencie. Wobec tak silnych ruchów w polityce globalnej ktoś musiał dać przyzwolenie na taki ruch. I przypuszczam, że nie byli to Niemcy ani też wydaje mi się, że nie Rosja.

Wyruszyłem w piękną drogę. Ostatnie 3 dekady to przygoda przeplatana wzlotami, sukcesami, tworzeniem, dojrzewaniem i radością dnia codziennego.

W poprzednim tygodniu byłem na Balu Absolwentów. Na tego typu uroczystości zgłaszają się osoby, którym się powodzi. Raczej. Tak sobie myślę.

W związku z tym można było zauważyć zhierarchizowanie – decydenci, bogaci, piękni – każdy wianuszek wg sortowania.

Dwa dni potem – Mojżesz i Izraelici w mojej wyobraźni. I wołanie o powrót z pustyni, bo w Egipcie była cebula.

Na ile niepewność jutra, brak stabilności materialnej, zagrożenie chorobami albo wojną wyzwala w nas pragnienie powrotu. Schowania się do jarzma niewoli i pozostania z miską cebuli, aby tylko była. Aby nie wykraczać poza obręb niepewności.

Na ile obecna cywilizacja w nas to kształtuje. Etat, świadczenie, opieka, rekomendacje, ABS, regulacje i przepisy. Aby nic nie stało się przez, co będziemy mieć kłopoty.

Przypuszczam, że to zhierarchizowanie przypomniało mi walce o utrzymanie pozycji, o pozostanie w komforcie. Aby wyjść z pustyni niepewności i wrócić do komnaty pełnej cebuli.

„Nikt o zdrowych zmysłach nie przejdzie od wiary do bezbożności”

To akurat cytat z procesu św Justyna.

Aby lepiej się wsłuchać należy pamiętać, że św. Justyn urodził się w rodzinie pogańskiej. Kształcił się w filozofii, odbywał dysputy z mądrymi Żydami i poganami .

Ochrzczony został w Efezie, który kilka dekad wcześniej gościł św. Pawła. To aa wspólnota była tak przez Niego życzliwie żegnana w Dziejach Apostolskich.

Dzisiaj powiadomiono, że na Ukrainie ginie dziennie 60-100 żołnierzy ukraińskich a 500 zostaje kalekami. Rosja straciła ponad 30 tyś żołnierzy.

Pomału dobijamy do 100 tyś ludzi zabitych lub okaleczonych z powodu wojny.

Gdzie leży granica pomiędzy wojną i pokojem? Jaki jest sens tego wszystkiego. Ilu ludzi musi jeszcze zginąć, żeby zacząć pertraktacje pokojowe?

Bitcoin jak rubel.

Nikt nie szanuje, nikt nie pragnie. Niezauważony i wyśmiany przez długi czas.

Dla mnie zastanawiające jest, że rubel nie kontynuuje swojej drogi do upadku. Co więcej znacząco się umocnił.

Zapowiedzi przejścia w rozliczeniach na ruble za gaz z Rosji dopełniają obrazu. Wykres znajduje swoje poparcie w rzeczywistość.

1 dolar amerykański za 1 rubla? Otworzę butelkę wina wtedy.

Od lat jestem zafascynowany rynkami finansowymi. Całkiem późno czyli w tym miesiącu zobaczyłem Kiyosakiego – tego słynnego.

Opowiadał historię kobiety w Wietnamie, która nie chciała sprzedać mu złota poniżej ceny spot.

I coś w tym jest , że Pan Jezus pokazuje denara i Kiyosaki mówi o srebrze.

Ponoć Imperium Rzymskie upadło przez bicie monet o coraz mniejszej zawartości srebra.

Brat mojego Dziadka mówił, że najlepiej było za Cara Rosji. Mógł zaplanować, ile srebra i złota musi zarobić, aby móc dalej inwestować lub też konsumować.

I co ciekawe pracownik nie musiał umieć czytać. Za dzień pracy dostawał srebrną monetę z wizerunkiem władcy. Nie można było go oszukać. Chyba, że nie zapłacić.

Obecnie zarabiasz i nie wiesz, co za to kupisz za miesiąc, za rok, nie mówiąc o 3 latach. Systemowe okradanie biednych ludzi. Bogaci to sami sobie kupią elektroniczne zabawki do przechowywania wartości albo wynajmą specjalistów. A biedny człowiek nie wymyśli, kiedy cokupić/sprzedać i dlatego przez wieki chroniła go sakiewka z monetami.

Moja propozycja na nadchodzący rok. Załóż kajet z przychodami i wydatkami i zacznij przeliczać na uncje srebra/złota. Poczujesz kiedy trzeba zaciskać pasa a kiedy można nadmiar zapasów gromadzić w takiej czy innej formie – nawet elektronicznej.

Od ponad 150 lat wiemy, że jest genetyka i zapis struktury każdego organizmu. Nie licząc szczególnych przypadków klonów każdy byt jest unikatowy. Trudno sobie to uświadomić, ale nigdy przedtem i nigdy potem nie będzie ponownie takiego samego stworzenia. I od strony zapisu genetycznego, jak i od strony wyglądu. Pewnie można się pokusić o tezę, że nieożywione byty także są niepowtarzalne.

Szczęśliwie dotarliśmy do północnego cypla Santorini – Oia. Piękne miejsce. Miliony ludzi przyjeżdżają, aby napawać się urokiem miejsca i zachodu słońca.

Ale kto to wykreował, stworzył, zaaranżował. Jeśli dobrze rozumiem, to niedostatek, bieda, potrzeba przetrwania i artyzm ludowy. To nie projektanci z sieciówki takiej czy owakiej. Każda chałupa inna – tak jak na Podlasiu czy pod Łowiczem każda miała inne dekoracje. I to dziedzictwo obecnie przyciąga turystów i daje dobrobyt. (Greckie zróżnicowanie materialne to temat na inny wpis).

Z żalem i bólem można rozważać brak poszanowania w Polsce dla budownictwa poprzednich pokoleń. Dekady. Stulecia. Jakbyśmy chcieli wygumkować skąd idziemy, jak pracowali nasi Pradziadkowie, tworzyli, oszczędzali.

Z rozpaczą patrzę na blokowiska zawierające po kilka wsi. Ludzi wtłoczonych do wystandaryzowanych klatek, bez możliwości zróżnicowania i wyrażenia swojej odrębności.

To co jeszcze jest istotne, że brak unifikacji legislacyjnej pozwalał na tworzenie takich enklaw jak Oia. No gdzieżby można obecnie spełnić wymogi – pożarnicze, urbanistyczne, komunikacyjne, logistyczne itd.

Zobaczymy jak sobie poradzą mieszkańcy Zachodniej i Środkowej Europy bez możliwości indywidualnej adaptacji, aby przetrwać. Uważam, że to będą coraz trudniejsze dekady dla tego regionu , z coraz większymi napięciami.

Praca

1 – wychowanie – spotkanie młodego pokolenia ze starym. Przekazywanie swoich doświadczeń, umiejetności, emocji w trakcie wspólnej pracy. Począwszy od rodzinnych gospodarstw rolnych poprzez małe wspólne przedsięwzięcia a na dużych spółkach skończywszy. Nauka relacji, akceptacji, cierpliwości, rozwiązywania problemów.

2 – relacja do Pana Boga – możnaby sparafrazować, że w pracy najpełniej odbija się religijność człowieka. Dzień święty święcić i w niedzielę praca wniwecz się obraca. Wychwalanie Stwórcy czy oddawanie się bożkom – pracoholizmowi, karierze, gratyfikacjom materialnym i środowiskowym.

3 – obraz siebie – to w pracy najpełniej budujemy swój obraz. Sytuacje, które zostają w pamięci na całe życie. Zachowania szlachetne, mniej dobrotoliwe, smutne, tragiczne, złe, grzeszne. Zranienia doświadczone i uczynione.

4 – odpokutowanie – dla wielu ludzi praca jest odbyciem części czyśćca. Trud, wyrzeczenia, poświęcenie, akty heroizmu, przemieszanie powołania z pracą.

5 – terapia – znalezienie pracy , której wykonywanie człowieka leczy i pozwala mu wrócić do normalności